dead for another day

nagising na naman ako ng alas-tres. witching hour ng mga batugan! gundam!!! nagsasawa na talaga ako tumambay sa bahay! pagkabangon ko mga alas-singko (o, may dalawang oras pang pahinga from tulog!), as usual naligo ako… bumaba na rin pagkatapos, kumain ng spaghetti (Happy Birthday Nicole!!!) at nag-internet. kumausap ng iilang taong di ko naman talaga kilala at nagpaalam din sila agad. maya-maya’y nainip na naman ako, kaya naisipan kong mag-log out muna.

nanood ako ng tv kasama erpats ko. ewan ko ba, di rin sya nakatagal sa presence ko, umakyat na rin agad. kaya’t nanood na lang ako mag-isa. haay, boredom!

ilang sandali pa’t naghanap ako ng makakain (ulit!) alas-siyete na kaya?! sakto, pagdating ko ng kusina, andun ang paborito kong ulam!!! guess what?!!? SINIGANG NA BANGUS!!! panalo yun!!! dami ko nakain. ayun, busog na ulet! kinabahan ako sandali dahil ipinatawag ako ng inang reyna. yari!!! baka masabon na ko! pagdating sa taas ay kinausap ako ng reyna dahil nag-aalala sya sa kin.. para na raw akong aswang. gising sa gabi, tulog sa umaga! ano raw bang iniisip ko? (kung pwede lang sumagot eh!) niyakap nya ko! awww… akala ko’y katapusan ko na! (whew! bote na lang!)

pagkatapos non, lumabas ako. pumunta ko sa bahay ng kuya ko. sa kabilang street. tumambay, nakipagharutan sa mga bata, kumain ng cookies, nanood na naman ng tv. shet! nakukurta utak ko! wala naman talaga akong masabi kaya dito na lang ako nangungulit.

katext ko pa nga si pagslee kanina… painom daw ako! sabi ko, wag na kung pagagalitan mo ko… hindi raw basta diskartehan ko! gusto ko rin talgang uminom! huhuhu!!! pero hindi pwede. may sakit ang mama ko… kaya dito lang muna ko!

ayun, talo. pag-uwi ko, andito na naman ako sa harap ng boyfriend ko (‘tong pc). browse-browse, type-type, may namimiss… may hinahanap.

pero ayaw magparamdam. kaya im still stuck up for another day….

0_o

My Li’l Bro

brother ko!Friends, meet my brother. He was actually named after me, when i was actually named after my dad’s “screen name.” Now, confuse me!!!

Borris Brandon P. Ramirez. He’s 5 years younger than i am and i had to admit, i wasn’t the happiest sister when he came around but i couldn’t be any grateful that i have him here.

Among other things, we have a lot of things in common- from our features (yeah, we look so much alike, don’t we?) to interests… i’m his fan when it comes to singing and of course, when he plays the drums! I’m the proudest sister ever!

But what truly inspired me to write this blog about him is that no one has ever given me so much understanding- except for him. I’m not a perfect sister nor am i a good daughter but i know he loves me. He loves me enough to actually come to me and tell me, i shouldn’t worry for everything’s gonna be alright. Whew! he came right on time! i was really feeling worse until he spoke to me.

I know he won’t be able to read this- he’s not into blogging and stuff, but i sure want to thank him for keeping an open mind and for the chance he gave me (to explain my side).

thanks braaa!!!! i mean it everytime i say, i love you!

i’m lost. once vulnerably enthused. i am nothing.

if i am funny, then why are you crying?
if they say i’m good, then why did it turn bad?
if you say stop, why do i keep on loving?
do i always have to complicate things?

if i am smart, then why am i fooled?
if they think i’m rich, how come i’m penniless?
if you let me near, then why are you pushing?
is it me or is it you that complicate things?

alone, and shamed. there’s only me to blame
i’m lost. once vulnerably enthused. i am nothing.
are you still there? can we give it a shot?
i’m deeply surrounded by awful glances,
you never got back, you never got back.

*Shakespearean Mode*

how could i then let go of a friendship i have so treasured in exchange for a confession of a suppresed love i have kept for in such a long time?

whatsoever your statement will be, i shall freely accept. There is nothing sweeter than a reciprocated love, but if your will says otherwise, then i will live in misery- if not for a while, for eternity.

never worry about my what i shall be, for i would risk my glee for your own chosen bliss….

but if love is present in your heart divine, then nothing can surmise my happiness inside!

His Last Saturday….

I hate goodbyes. I just can’t help but cry each time a friend says goodbye. But it’s even more painful when a friend or loved one leaves you for good- when he or she finally joins his or her Creator. No amount of mourning could ever bring them back. But of course, there’s the temporary good-bye (which i prefer), where in you’re sure to meet the departing party again in a matter of months or years!

For the past weeks, i have been hanging out with these great people who always brightened my “gloomy days” with their naughty text messages and what-nots. Sad to say, one of them is leaving sometime next week. He’s one of my closest friend in the group. And just last night, i once again felt that painful beat of goodbye when he started crying after realizing that that was his last night of joining us in our “Saturday Club-thing” before he leaves for London.

I guess that’s the way it has to be. I cannot do anything but savor that painful sting again until my system accepts it. I can get very attached to my friends, you know?! that’s why it’s sometimes almost unbearable if somebody has to go.

Well, i just have to think that, with my friend’s case, it’s only going to be (6) six months. After that we’ll definitely meet again.

Frustrated… that’s exactly how i’m feeling right now. Have you ever gotten into a situation wherein you feel as if nobody cared about how you’re feeling? Coz that’s how i feel right now. oh yes, i could be very emotional. it’s my right being a girl! but you know what? i just feel that things shouldn’t be taken so lightly!

Here i am. A nobody. a daughter who wakes up in the afternoon for what? there’s nothing else to do but go surf the net and chat with God-knows-whoever! it’s always been the same every single day. i miss my former job but not everything about it. i miss being cared for and looked after. nobody even dared asked me questions as to how i feel… is this the life i longed for? NO. is this what i ever dreamed about? NO.

I hate myself for being such a hard-ass. i’m 21 and it seems like no one has ever taken me seriously. it’s funny though that i have wasted so much time with things/people who i thought would take me as i am. it’s just surprising how i discover that they only know me, what? half-half??

i dont even think i make sense here. however, i’m expressing these thoughts just to let this all out.

wish someone would help me find a way to carry on again…..

Killer Job!

In my former job as an executive assistant in a film production company, I was tasked to do almost everything. From the organization of activities or events, contacting the artists, booking their schedules, arranging the budget for food, talent fees, press kits (the works!) and transportation for a certain activity. When the day of event arrives, i must make sure that no one among “my” artists gets hurt even if it takes myself to get punched or pinched by the mad fans! It was a tough job- considering i’m only 5’2 and weighs approximately a 100lbs.

I have come across lots of artists; the famous, the legends, the popular young actors and actresses of today, the not-so-popular and of course, there’s the “feeling-popular” actors (and they could be such a pain)!

When we’re in the set of a photo shoot, presscon or shooting itself, i get to have a glimpse of how they are interacting with the press, the PAs (like me) and the other crews: man, they can be very pretentious! But of course there are sincere ones like my friends in showbiz….

It’s a wonder how the masses worship these artists- if they only knew how much these gods (artists) want to have them at least 5 meters away from them when entering and exiting the venues of their shows, or shoots! What’s worse is that, these fans also dream of becoming huge celebrities themselves so as to get a taste of fame and fortune.

Anyway, despite all that, I miss my work in media (awww….)- of course minus the screaming and shouting and insults to my being. I miss the backroom people i get to work with. the directors, their staff, our staff, the service drivers, the ulitlity: those people who get almost no affirmation for their jobs just because WE are only this and that. BUT I still wish to get back to the industry i once loved- soon. if not, then i’ll be just fine to perhaps be working in some quiet office, with no one bothering me the whole time and yes, i’ll be bored more than ever.

Uy!

Hay naku! Eto na naman ako. Wala akong maisip na isulat ngayon. Para bang tamad na tamad na ‘ko gumalaw. Inaantok ako- pero di ko makuhang matulog. Balisang-balisa ako. Pero bakit? Oo, maraming tumatakbo ngayon sa isip ko na gusto ko na nga minsang takbuhan na lang ng tuluyan pero hindi maaari. Nakarating na ko rito- wala nang atrasan. Ano bang nangyayari? Hindi ko na rin alam.

Hehehe… natatawa na na lang ako mag-isa rito. Lahat ng tao dito tulog na. Wala namang kumausap sa kin ngayon dito- bukod na lang sa kasambahay namin na wala nang ginawa kundi sabihan ako ng: “Uy, seksi talaga ni ma’am, o!” sa tuwing makikita n’ya ‘ko Minsan nga naaasar na ‘ko e. Para kasing nakakagago na sya. Kahit simpleng T-shirt lang at pantalon ang suotin ko seksi pa rin sa kanya. ah ewan!

Ayun, siguro nga seksi ako.

Hahahaha!!! Mukha na talaga akong ogag dito. Lakas ko kasi tumawa. Ano pa ba? May gusto ka bang malaman? Kausapin mo naman ako!

Shet. Ito na ata ang magpapatunay sa tunay kong anyo- isang bakas ng salinlahi ni Sisa!

Ang dami kasing nangyari ngayon. Medyo “EfFecTed” ako- lalo na yung sa mom ko. Dinadaan ko lang sa patawa. Pero siguro hindi ko na rin kinaya kanina kaya napaluha na rin ako. (Baliw noh?) Ganon talaga minsan. Itatago’t itatago mo ang sakit para makita nilang malakas ka.

Wala namang makakaintindi. Lahat abala sa sa kani-kaniyang buhay. Minsan makikinig sa yo ang mga kaibigan mo pero sila mismo may dalahin din. Nakakahiya rin magsalita kung minsan. Pero syempre bilang tao, kailangan natin ang karamay. Diba? Diba?

Anong point ko ngayon? Wala. Gusto ko lang ng may kadaldalan. Pero lahat sila rito tulog na kaya rito na lang.

Lumabas kaya ako?

Pa’no kung…?

Pano kung nalimot na kita?
Masasaktan ka ba o matutuwa dahil sa wakas ay tapos na?
Pano kung kaya ko nang wala ka?
Hahabulin mo ba ‘ko o hahayaang maglakad mag-isa?
Pano kung hindi?

Pano kung mali ako?
Maitatama ko pa ba lahat ng ito?
Pano kung mali ka?
Masasabi mo pa bang “pasensya na?”

Pano kung masaya na ko?
Magagalit ka ba o matutuwa?
Pano kung tinalikuran ko na ang kahapong pinagsamahan?
OK lang ba o manunumbat ka pa?

Pano kung makita kita?
Lalapit ka ba o iiwas na lang?
Pano kung may kasama pa ako?
Babati ka ba o tuluyang lalayo?

Pano na?
Saan na pupunta?
Pwede bang sa ki’y magpaliwanag ka?
Ayoko na rin pala
Baka kung san pa mapunta
Mabuti nang mawala na’ng lahat
Kesa pagsisihan pa.

“Date ba Ito?”: Isang Kwentong Barbero

Kita mo naman ang title ko, diba? Hindi sa kung ano pa mang dahilan, pero ito ang famous line/ question namin nung araw na iyon nang magpunta kami sa SM Mall of Asia… kAmi: ng kaibigan kong may sayad.

Papunta pa lang sa mall ay nag-enjoy na kami sa hanep na tugtugan ng “The Killers.” Excited ako kasi pupuntahan ko ang isa pa sa mga malalapit kong kaibigan! Yehey (sa umpisa)! Ayun na nga… drayber nya ko, pasahero ko sya. Panay ang hirit at pag-iinarteng retard sya! Ewan ko ba sa tinagal ng buhay ko dito sa mundo, mababaw pa rin ang kaligayahan ko: na-didistract ako sa mga kalokohan ng kasama ko- maganda sana, may tama lang!!! Hahaha! isipin ko lang sya, nakukurta utak ko!

Eto na… Ang SM Mall of Asia. Pinakamalaki sa Asya (malamang!!!). Pangatlong beses ko nang nagagawi roon pero ang baliw ngayon pa lang. Hindi sya nagpahalatang excited.

First destination: The Picture Company. Dito nag-t-trabaho ang kaibigan ko… Pag silip pa lang namin sa stall, “ayun na sya!!!” Ganda ng ngiti ko! Sabay sumimangot ang kaibigan ko…. 😦 Ok lang, sabi ko sa sarili. Baka nag-d-drama lang. Medyo napa-aray ako ng kaunti nang makaharap na sya. Mukhang totoo ang nakikita ko. Ayun, sa pag-aakalang makakapag-kwentuhan pa kami’y naghintay kami ng kasama kong baliw sa loob. Wehehehe…. ZzZZZzzzzZ…. YUn lang. Umalis na kami.

Lakas loob naming inikot ng baliw ang mall (parang wild)… Malawak talaga. Lakad lang kami ng lakad. Pareho kaming walang pera. Pero tawa ng tawa!!! na-i-spot-an namin ang bantog na CD-R King.. Pumasok kami para bumili ng CD para sa presentation ng isa ko pang kaibigan ngunit gaya ng nauna, naghintay lang kami sa wala. Chismosa ang tindera. Dinedma kami. Sabi ko’y babalik na lang kami- sayang lang ang galit ko.

May kalakasan ang “industrial fan” sa mall na iyon! wehehehe! palibhasa’y may mga parteng walang bubong. hahahah!!! nagulo ng buhok namin! shet…sige lang- nag-titingin-tingin kami sa mga kainang ginagawa pa lang, gawa na pero walang tao, may ibang may kaunting tao- pero napansin ko lang: Jollibee pa rin ang dinudumog! Marami kasing masa…Aywan ko ba! mga Pilipino talaga, takot sumubok ng bago! kaya naman kami nagtitingin-tingin ay para makakuha ng ideya sa project ng baliw. Nakakaloka talaga!

Naikot namin ang North and South Wings ng mall!!! yehey!!! tagumpay! Nakapag-reminisce pa ang isip bata nang makita ang Filbar’s. Adik pala ang loko sa Komiks! At dahil kapus kapalaran kami ng araw na yun, hanggang tingin lang sya… awwww… madaling salita: naglaway at napagod lang kami. nagutom. alas-otso na. so ano pa ba?! lafang time na!!! Sa Greenwich na kami kumain. Isang Lasagna (hati kami), isang large Coke Light (inisip kong hati na lang din kami pero ayaw nya pala.. kaya may isa na ring baso ng tubig).

Ayus.. pag-upo namin sa couch-like seats ng restawran na ito, doon na tuluyang nasiraan ng bait ang kasama ko. sukat ba namang itanong ang: “Date ba ito?” Hahaha!!! nakakatawa! kung pwede lang humagalpak. pero indi…

Sa hapag: unang dumating ang kakarampot na Lasagna, Tubig at Coke Light. Sinimulan na ang pagkain. Naisip pa ng mokong na baka raw maawa sa min ang mga tao dahil naghahati pa kami sa maliit na pastang iyon. Oo nga- medyo na-ten ako.. hihihihi!!! pero may number pa pala kami… nakalimutan kong may Double Pizza pa kaming darating.

Pagkatapos naming kumain ay naglakad-lakad ulit kami. “A Walk in the Park” ang drama habang inaabuso ang mga baga… “Uy! may show!!!” ano raw ang pangalan ng band? “A Glimpse of Australian Indigenous Chorva!!!” What the f***?!?!? Pagkakita namin sa mga tutugtog- ay naku, tinamaan ng magaling! Sa walong musikero, isa lang ang Aussie. lahat Pinoy! Di pa kabisado ng vocalist ang pangalan ng grupo nya kaya sumusulyap pa sa likuran. Hayan. Tapos na sila magpakilala. SHow time na!!!

‘INTRO: (drum beat)’ unti-unting sinasabayan ng iba pang instrumento.

‘(Pasok ang bokalista ngayon) Waaaaaa~~~~~aaaaaaahhhH~~~~~~(tuloy ang tugtugan pero parang may problema)

‘(sumesenyas ang drummer na Puti na parang wala syang marinig. gumaya ang bokalista pati na yung iba sabay sabing: WAIT!!!)’

-nawalan na ako ng gana. ewan ko sa katabi ko…. unti-unting naglaho ang mga tumutugtog sa stage. sinugod na ng bokalista ang mga sound engineers.

Naalala ko: may project pa ko!!! Wala pa kong CD!

Nilayasan namin ang show. gaya ng pagwalk-out nila sa min. balik kaming CD-R King. bumili ng CD sabay umuwi na….

NaTapos ang araw… Mahaba pa ang gabi…kahit pagod kami, masaya naman. di ko ‘to pagpapalit sa pagreresolba ng problema ko sa sound card (syempre ibang kwento naman yun).

Tatandaan ko ‘tong DATE na ito!!!! (Friday, July 7, 2006)

Newer entries » · « Older entries